Ζωγραφίζοντας εδώ και πολλές δεκαετίες και υποστηρίζοντας τη «διά βίου μαθητεία» και «τη συνεχή άσκηση στη μελέτη και την έμπρακτη διαδικασία της τέχνης», ο Κώστας Σπυρόπουλος εξακολουθεί να ιχνηλατεί μέσω των τελάρων και των τρισδιάστατων έργων του τη βασική πηγή της έμπνευσής του: τον άνθρωπο σε αέναη κίνηση και εξακολουθητική αναζήτηση μέσα στο καθημερινό περιβάλλον του. Η όψιμη δουλειά του των τελευταίων ετών πραγματεύεται με τρόπο ξεκάθαρο και περιγεγραμμένο την εικόνα του αστικού χώρου όπως εκείνη βιώνεται από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Χρησιμοποιώντας μικτή τεχνική από όπου δεν απουσιάζουν τα ακρυλικά χρώματα, οι κόλλες και οι σκόνες και καταφεύγοντας ενίοτε σε τροχήλατες συμβολικές κατασκευές (π.χ. βαλίτσες με ρόδες και φτερά), ο Σπυρόπουλος ενσωματώνει στο έργο του συναντήσεις ανθρώπων και μεταβάσεις με μέσα συγκοινωνίας, υπαίθριες διαφημίσεις αυτοκινητοδρόμων και άναρχα δομημένα τοπία, λαμαρίνες, ταμπέλες και υπερμεγέθη ανοιχτά αυτοκίνητα, ήρωες κινούμενων σχεδίων, παίκτες ποδοσφαίρου και βιαστικούς διαβάτες, διαβάσεις και αλάνες της πόλης και τοίχους με μισοσβησμένα σλόγκαν και γκράφιτι. Για τον ίδιο το Σπυρόπουλο, το αστικό περιβάλλον διατηρεί το ενδιαφέρον του κυρίως «ως μια αρθρωμένη δήλωση πολιτισμού και δυνητικής επικοινωνίας, σαν ένα αναπόφευκτα οργανωμένο πεδίο μέσα στο οποίο μπορούμε να διαπραγματευόμαστε και να επανεξετάζουμε την ατομική ελευθερία»: ο τρόπος με τον οποίο το αστικό περιβάλλον δομείται, ο όπος με τον οποίο διεξάγεται η ανθρώπινη επικοινωνία εντός του, αποτελεί στην ουσία «μια ανάγλυφη εικόνα και μέτρο του πολιτισμού κάθε λαού» και κάθε μεμονωμένου ανθρώπου που ως νέος προωτόπλαστος ζει εντός του, «ένα απειλητικά προστατευτικό πλαίσιο που από μόνο του θέτει όρια και επιζητεί επισκόπηση». Η τέχνη του Σπυρόπουλου -μια τέχνη που έλκει τις καταβολές της από την ποπ αισθητική και που από τον ίδιο γίνεται αντιληπτή ως ένα «εξακολουθητικό παιχνίδι ενηλίκων»-, εύκολα αναγνώσιμη χάρη στις επίπεδες μονοχρωματικές επιφάνειες με τα εμμονικά επαναλαμβανόμενα μπλε και κόκκινα χρώματα, αλλά και χάρη στη μεθοδική προσοχή του ζωγράφου στη λεπτομέρεια που συχνά φλερτάρει με τη φωτογραφική ποιότητα, μετατρέποντας το τετριμμένο σε δυναμικό, προτείνει διαδοχικές εικόνες αστικής περιπλάνησης που αποτελούν στην ουσία μια κριτική αντανάκλαση του κόσμου που μας περιβάλλει και ένα αιωρούμενο σχόλιο στον κίνδυνο της αφομοίωσης από την κοινωνία της κατανάλωσης: οριοθετώντας την αδιάκοπη ροή της σύγχρονης ζωής, οδικά σήματα και διαφημιστικές αφίσες με παραλλαγμένα εμπορικά λογότυπα, αποτυπώνουν στο έργο του Σπυρόπουλου με διάθεση ελαφρά ειρωνική την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην ευαίσθητη ανθρώπινη ύπαρξη και το βιομηχανικό σύμπαν που την περιβάλλει. Παρουσιάζοντας επηροές από την ποπ κουλτούρα, τη Figuration Libre και τα graffiti, σε μια απόπειρα να δημιουργήσει μια πιο πολυσχιδή και άμεση αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας, συχνά σατυρίζοντας τα χαρακτηριστικά της στοιχεία, η πλαστική γλώσσα του Σπυρόπουλου διατηρεί ως βασική της αναφορά την ανθρώπινη φιγούρα, συχνά υπό τη μορφή ενός τυχαίου ευρήματος (objet trouve) και συνδέοντάς την με εικονιστικά στοιχεία της τέχνης του δρόμου και του εφήμερου. Μέσω του εξπρεσιονισμού του χρώματος και της φόρμας, μέσω αιωρούμενων συμβόλων, γραμμάτων και λέξεων, ο Κώστας Σπυρόπουλος, ζωγράφος «σημάτων», οδηγεί το βλέμμα του θεατή στη γενικότερη επανερμηνεία του αστικού περιβάλλοντος, «αντιδρώντας» ο ίδιος στις επιρροές του και ταυτόχρονα τρεφόμενος από αυτό. Και εντέλει, με όχημα το λεπτό χιούμορ που διατρέχει το έργο του στη συνολική έκτασή του, θίγονται στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα πράγματα: τα όρια της πόλης που απειλούν το φυσικό τοπίο, η αυξανόμενη παρουσία της βίας στους δρόμους, η απειλητικά σαρωτική αισθητική της τηλεόρασης και ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης εν γένει, είναι ορισμένα από τα καίρια ζητήματα που καθιστούν τη ζωγραφική του Σπυρόπουλου τον ευέλικτο δείκτη μιας νέας συνθήκης πραγμάτων που ελλοχεύει.