Υπάρχουν ζωγράφοι που ακολουθούν τυφλά το ένστικτό τους. Όπως υπάρχουν και ζωγράφοι που πειθαρχούν σ’ έναν, θα λέγαμε, ορθολογισμό της εικόνας. Ο Κώστας Σπυρόπουλος ανήκει σε είδος ενδιάμεσο και γι’ αυτό πιο ουσιαστικό. Πειθαρχεί στο ένστικτό του ως εκείνο τον βαθμό που το ένστικτό με την όποια του παραφορά δεν θα τον προδώσει και ακολουθεί τη λογική ακριβώς για να “τετραγωνίσει” το συναίσθημα. Δηλαδή για να εκμαιεύσει από το συναίσθημα μεγαλύτερο κύρος και για να προσεγγίσει έτσι με περισσότερη αξιοπιστία τον θεατή του. Θα έλεγα πως οι ζωγραφικές αλλά και οι γλυπτικές του συνθέσεις κυριαρχούνται από τη χαρά και την αισιοδοξία της ύπαρξης επιμένοντας σε  μηνύματα θετικά και δοξάζοντας τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι ζωγραφικές του ιδέες υπηρετούνται από καθαρά, λαμπερά χρώματα χωρίς ενδιάμεσες τονικότητες και από εξίσου σαφή και εύληπτα σχήματα. Σχήματα, φόρμες και φιγούρες μιας σκόπιμης naïveté.

 Συνήθως στους πίνακες του συνυπάρχουν αρμονικά τα γεωμετρικά θέματα – ο ορθολογισμός που ανέφερα πιο πάνω – και οι ελεύθερες, εύπλαστες φιγούρες, το ένστικτο δηλαδή για το οποίο ήδη μιλήσαμε. Οι μορφές του, ευφυείς σχεδιαστικά και αρκούντως ποπαρτίστικες, είναι σκόπιμα σχηματοποιημένες και γραφιστικά επαναλαμβανόμενες ακριβώς για να βοηθήσουν τον θεατή σαν ευανάγνωστοι και αναγνωρίσιμοι κώδικες ώστε να διαβάσει επαρκέστερα το έργο. Το στοιχείο αυτό συγκροτεί και το προσωπικό του ύφος. Το ίδιο πράγμα με τις σχηματοποιημένες μορφές – σήμα κατατεθέν ενός συγκεκριμένου ύφους – έχουν κάνει κι άλλοι, γνωστοί ζωγράφοι όπως ο Γιάννης Γαΐτης, ο Αλέκος Φασιανός, ο Φαίδων Πατρικαλάκις, ο Βασίλης Σπεράντζας, ο Μιχάλης Σουγιούλ, ο Στάθης Βατανίδης κ.λπ.

Οι συνθέσεις του έχουν ευρηματικότητα και χιούμορ, εμπνέονται από τα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και συνδυάζουν την παραδοσιακή γλώσσα της ζωγραφικής – ο ίδιος έχει διδάξει ανατομικό σχέδιο στο εικαστικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων – με την σύγχρονη τεχνολογία και τα mixt media. Πράγμα που είναι περισσότερο ορατό στις γλυπτικές του κατασκευές.Την έμφυτη αισιοδοξία του έργου του, τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις σκιάζει η μελαγχολία για την ανθρώπινη μοίρα εν γένει. Για το ανέφικτο της απόλυτης ευτυχίας. Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την παρουσιαζόμενη, ευρηματική ενότητα “Τα μυστικά της ενέργειας” στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος.

 Ο ίδιος ο Κώστας Σπυρόπουλος λέει κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα δηλαδή ότι η τέχνη χρειάζεται πρωτίστως για να ερμηνεύσει τον παραλογισμό της ζωής. Θα έλεγα επίσης για να δώσει στη ζωή, στην καθημερινότητά μας μιαν άλλη, βαθύτερη διάσταση αφ’ ης στιγμής η τέχνη, με την διαχρονική της αξία, είναι η μόνη αιωνιότητα που δικαιούμαστε εμείς τα εφήμερα όντα της στιγμής. Τέχνη είναι εκείνη η δύναμη, η ενέργεια όπως θα έλεγε ο Κώστας Σπυρόπουλος, που ενώ την δημιουργούμε εμείς σαν μικροί θεοί, αυτή με τη σειρά της μας ξεπερνάει και μας υπερβαίνει. Μάς καθορίζει και μας “φιάχνει” από την αρχή. Ανάλογα τα μεγάλα έργα τέχνης αποσπώνται από τον δημιουργό και την εποχή τους και ανήκουν, πέρα από τον χρόνο, την σύμβαση και τον τόπο, σε όλη την ανθρωπότητα. 

ΥΓ.  Έγραφα παλιότερα: “Αντιλαμβάνομαι, τελικά, την τέχνη σαν μία παρτίδα σκάκι. Υπάρχει πάντα ένας τελικός στόχος, κάτι που πρέπει να κατακτηθεί και κάτι που πρέπει να θυσιαστεί. Αλίμονο σ’ όποιον το αγνοεί. Υπάρχει σαφώς λογική, στρατηγική, σχέδιο αλλά υπάρχει και έμπνευση, συναισθηματική ευφυία και ρίσκο. Κυρίως αυτό. 

Δηλαδή υπάρχει πάνω από όλα η κρίσιμη απόφαση: Τί να κρατήσεις και τί να χάσεις… Αρχικά η τέχνη ξεκινάει με τους δύο στρατούς πλήρεις,16 πιόνια αριστερά και 16 πιόνια δεξιά. Πληθωρισμός, συνωστισμός αλλά και βαρεμάρα από την αργή ροή του χρόνου. 

Μετά όμως έρχεται ο πόλεμος δηλαδή οι συγκρούσεις και η δημιουργία, δηλαδή οι αναπόφευκτες απώλειες, η ουσία του παιχνιδιού. Πρέπει να χάσεις αν θες να κερδίσεις. Από αυτή την πρώτη, την πληθωρική φάση, ας πούμε από το μπαρόκ που συνεχώς επιστρέφει στα καλλιτεχνικά θέματα, φτάνουμε στο μινιμαλισμό, φτάνουμε στην αφαίρεση, ας πούμε στον μοντερνισμό… Εκεί που επιβιώνει, για παράδειγμα, μόνο η βασίλισσα και ο βασιλιάς από την μια πλευρά ενώ ο αντίπαλος, από την άλλη, έχει μόνο τον βασιλιά, τον Τρελό και τον Πύργο. Εκεί που παίζεται το πιο γοητευτικό αλλά και το πιο απόλυτο παιχνίδι της τέχνης. Ας πούμε Πικάσο και Ματίς εναντίον Ντυσάν και Μαλέβιτς. Δηλαδή στα άκρα. Εικονομάχοι και εικονολάτρες. Όπως πάντα! Δηλαδή ως το νόημα που βρίσκεται πάντα λίγο πριν το τέλος…”

 Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στις ζωγραφικές του Σπυρόπουλου. Μπορείτε να το διακρίνετε;