Ο Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος ένας εικαστικός με πλούσιο έργο, σταθερή παρουσία στο εξωτερικό, σε πολλές διεθνείς Biennale με βραβεύσεις και συμμετοχές σε Art Fairs, παρουσιάζει στο κοινό της Ελλάδας το έργο του σε αυτή την ατομική του έκθεση στην Chili Art Gallery. Συνεπής στις επιλογές έκφρασης που χρησιμοποιεί, συνθέτει την μαγεία της εικόνας που μας μαγνητίζει. Τοπία όσο και ανθρώπινες φιγούρες συνυπάρχουν παράλληλα με τον χρόνο και τον χώρο σε συνδυασμούς πρωτότυπους. Ο θεατής επικοινωνεί εύκολα, με μια αδιόρατη ένωση, με την οπτική του καλλιτέχνη, εφόσον εκείνος χρησιμοποιεί για να πλάσει τις αφηγήσεις του, συγκινησιακά φορτισμένα σύμβολα τοποθετημένα δίπλα σε αναγνωρίσιμα αντικείμενα της Ποπ κουλτούρας.

Οι ορίζοντες, τα αντικείμενα, οι ανθρώπινες φιγούρες συνθέτουν ισχυρά κοινωνικά σχόλια με τρόπο υπαινικτικό αλλά έντονα άμεσο, ενώ η σειρά με την οποία έχουν όλα τοποθετηθεί στις συνθέσεις του μόνο τυχαία δεν είναι. Σύμμαχος του κολορίστα ζωγράφου Σπυρόπουλου το ζωντανό χρώμα που αφενός εξυπηρετεί την αφηγηματική διαδικασία του πηγαίου αυτού καλλιτέχνη, αφετέρου με την καθαρή χρήση του διαμορφώνονται οι φόρμες και τα επίπεδα σχημάτων των εκάστοτε έργων.

Την ηρεμία των τοπίων του διαδέχονται η υπόνοια της φθοράς είτε της ψυχής είτε της ύλης, τα πάθη, η αδιαλλαξία της ανάγκης που ματαιώνει την όποια σύμβαση, η επιμονή της έλλειψης βαρύτητας και ισορροπίας στον χώρο του καμβά. Η αναζήτηση με αυτούς τους όρους δεν θα μπορούσε παρά να σηματοδοτήσει την μετάθεση των ορίων του ίδιου του καλλιτέχνη πρωταρχικά. Οι πινελιές του σταθερές, σίγουρες, κυρίως ξεκάθαρες μετατρέπουν το υπαινικτικό, σε γήινο και οικείο. Το ευχάριστο, προφανές και σαρκαστικό στοιχείο στα έργα του μας βγάζει από την υποτιθέμενη ζώνη ασφαλείας δημιουργώντας κραδασμούς, που τροφοδοτούν εικονολογικά, εννοιολογικά και συμβολικά οράματα κληροδότημα γνώσης και μνήμης του διαθλασμένου κόσμου.

Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος άνθρωπος με οξύτητα μυαλού, φυσική ευγένεια, ευαισθητοποιημένος στο σύγχρονο γίγνεσθαι, με φιλοσοφικές αναζητήσεις, χρησιμοποιεί το χρώμα στα έργα του, σαν παιχνίδισμα και εξωτερίκευση αθώου παιδιού. Έτσι συνδιαλέγεται με το κοινό και θέτει με τρόπο άμεσο και ειλικρινή τους προβληματισμούς του χωρίς να παίρνει καθαρή θέση, αφήνοντας στον δέκτη την ελευθερία να σκεφτεί αβίαστα και να αποφασίσει. Τα ετερόκλητα στοιχεία των συνθέσεών του αναδύονται από το ασταμάτητα τροφοδοτούμενο από τα διάφορα ερεθίσματα συναίσθημά του.