Ο τίτλος εκφράζει πορεία και επανάληψη, επιστροφή και επανεκκίνηση, περιοδικότητα και κατακερματισμό του χρόνου μέσα στον χώρο που περιέχει τον κόσμο.

 Αυτός ο παράξενος, πολύχρωμος και εκπληκτικός κόσμος, που θέλουμε να γνωρίσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε, όπου ο χώρος είναι κοκκώδης, ο χρόνος δεν υπάρχει και τα πράγματα ίσως δεν είναι πουθενά, αποτελεί το απόλυτο μυστήριο της δημιουργίας.

 Η έκθεση που παρουσιάζεται στο μοναδικό Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι μέρος μιας πορείας, διαδοχικών εκθέσεων που εξερευνούν την στενή επαφή του ανθρώπου με τον πολιτισμό του. Αποτυπώνουν το αποτέλεσμα της στενής επαφής με τις μηχανές, τα βιομηχανικά προϊόντα, τα ΜΜΕ, τις φωτογραφίες, τα αγάλματα. Η εικονογράφηση αυτή «παίζει» ελεύθερα, ανάμεσα σε διάφορες πηγές της τέχνης και της επιστήμης, αναμειγνύοντας νέους πειραματισμούς και αρχαίες επιβεβαιώσεις.

 Θεωρώ δεδομένο έναν ανθρωπολογικό ορισμό της κουλτούρας, με βάση τον οποίο, κάθε είδος ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι αντικείμενο αισθητικής κρίσης και αισθητικού ενδιαφέροντος. Θέλοντας να διευρύνω τα όρια της τέχνης αντιτάσσομαι στον υποβιβασμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε κουλτούρα «ερζάτς» που προορίζεται για όσους είναι «αναίσθητοι» στην γνήσια κουλτούρα.

Πιστεύω ότι ο νέος ρόλος των καλών τεχνών, είναι να αποτελούν μια από τις μορφές επικοινωνίας μέσα σε ένα πλαίσιο που ολοένα διευρύνεται και που περικλείει σήμερα και τις τέχνες «μαζικής κατανάλωσης».

 Θεωρώ ότι υπάρχει συνδετικό νήμα ανάμεσα στις καλές τέχνες και την Ποπ–Αρτ, με το ανθεκτικό στον Χρόνο και το αναλώσιμο, το διαχρονικό και το επίκαιρο, να συνυπάρχουν χωρίς ούτε οι αισθήσεις του θεατή ούτε τα πρότυπα της κοινωνίας να δεχθούν οποιοδήποτε πλήγμα. Αντιθέτως …