Τι είναι αυτό που υπάρχει πάντα και δεν γεννιέται ποτέ και τι είναι εκείνο που γεννιέται συνεχώς, αλλά δεν υπάρχει ποτέ; Το πρώτο γίνεται αντιληπτό με τον νου και το δεύτερο με την αίσθηση.

Η ζωγραφική που είναι κόρη της όρασης πάντα προσπαθούσε να θεραπεύσει τις ατέλειες της μητέρας της για να την κάνει να μπορέσει να συμπορευτεί με την γνώση που γεννιέται από το νου. Έτσι αρχίζει ένα ατελείωτο υπέροχο ταξίδι αιώνων μέσα από σχήματα και χρώματα που η ζωγραφική διέγραψε και συνεχίζει να διαγράφει. Ο ασχολούμενοι με την ζωγραφική, οι ιστορικοί της τέχνης, οι τεχνοκριτικοί, οι επιμελητές των μουσείων κ.λπ. χώρισαν το ταξίδι σε κομμάτια και το καθένα από αυτό το ονόμασαν ρεαλισμό, σουρεαλισμό, ιμπρεσιονισμό, εξπρεσιονισμό, κ.ά.

Εγώ δεν ενδιαφέρομαι σε ποιον –ισμό- περιλαμβάνεται η ζωγραφική μου, γιατί γνωρίζω καλό τα όρια μεταξύ της Τέχνης και της χειροτεχνίας. Ξέρω καλά ότι η πραγματική τέχνη δημιουργείται στο χάος, εκεί που ο κάθε δημιουργός είναι απόλυτα ελεύθερος και κατά συνέπεια μόνος και που δεν γνωρίζει επακριβώς το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας που άρχισε με την δημιουργία του έργου. Γνωρίζω επίσης ότι η φύση δεν μας γεννάει μόνους, αλλά σε συνάφεια με τους άλλους ανθρώπους και το περιβάλλον. Ένα ισχυρό στήριγμα για να μην παλινδρομήσουμε στην στείρα μοναξιά είναι η πολύχρωμη ζωγραφική, γι’ αυτό η δική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει να περιγράφει την ζωή των πολλών, αλλά και των αντικειμένων. Να επηρεάζει και να επηρεάζεται από τα Μ.Μ.Ε. και τη διαφήμιση, γιατί όλα τα παραπάνω αποτελούν δημιουργήματα του ανθρώπου και η αισθητική αξία τους καθορίζει και καθορίζεται από την αξία του δημιουργού τους.

Βλέπω τον κόσμο πολύχρωμο, την καθημερινότητα πανηγυρική και υπέροχη, γιατί θέλω να υπερβαίνω τις δυσκολίες και τις αγκυλώσεις που είναι σύμφυτες με τις ψυχικές και νοητικές ανθρώπινες ατέλειες. Γνωρίζω ότι ο κόσμος που ξέρω, είναι ο κόσμος που η ατελής μου όραση μου επιτρέπει να δω. Διατάσσω λοιπόν τα χρώματα και τα σχήματα με τέτοιο τρόπο που ο θεατής να μπορεί να υπερβεί την επίπεδη επιφάνεια του πίνακα και να ταξιδεύσει στην πραγματικό κόσμο των ιδεών. Το Μέλλον της ζωγραφικής γεννιέται από το παρελθόν και περιμένει να το δημιουργήσουμε με τις αγαθότερες προθέσεις που εκφράζονται από ισορροπημένες χρωματικές και σχηματικές επιλογές. Η ζωή μπορεί να είναι χρώμα. Το κόκκινο και το μπλε με γοητεύουν και μου δίνουν την δυνατότητα να εικάζω, γι’ αυτό που υπάρχει πέρα απ’ αυτό που μπορώ να αντιλαμβάνομαι, που είναι αυτό που γεννιέται συνεχώς, αλλά δεν υπάρχει ποτέ, γιατί πάντα ήθελα να αλλάζει.