Η σύγχρονη σκέψη δέχεται, ότι το κενό δεν είναι άδειο, αλλά σχετίζεται με την δημιουργία στιγμιαία διαμορφούμενων σωματιδίων των «εικονικών» που γεμίζουν ολόκληρο τον κενό χώρο, τον εικονικό, αφήνοντας εμφανή ίχνη των δραστηριοτήτων τους, μια από τις οποίες είναι η διέγερση της όρασης. Κατά ένα παράδοξο όμως τρόπο η όρασή μας, το όργανο που βλέπουμε και γνωρίζουμε τον κόσμο, είναι μερικώς «τυφλή», διότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει πολύ μικρά σωματίδια μεταξύ τους και τα ερμηνεύει ως ένα. Έτσι βασιζόμενοι στην όραση έχουμε μια στρεβλή εικόνα του πραγματικού κόσμου των ιδεών όπως την περιγράφει ο Πλάτωνας. Γιατί ο κόσμος αποτελείται και από την ύλη και από το κενό. Το κενό όμως είναι ένα κενό που κοχλάζει, γεμάτο από διακυμάνσεις πεδίων, μια σούπα από εικονικά σωματίδια που γεννιούνται και πεθαίνουν διαρκώς. Το κενό υπάρχει, είναι δυναμικό, είναι εξελισσόμενη οντότητα, δεν είναι στατικό και άδειο, είναι ο «μπερντές» πάνω στον οποίο παίζεται το θέατρο σκιών του «ορατού» μας κόσμου. Οι φιγούρες είναι οι πρωταγωνιστές του έργου της ζωής, ο μπερντές όμως είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να παιχθεί το έργο. Η ζωγραφική είναι η πολύφερνη, πολύχρωμη πολυσχιδής κόρη που διερευνά την αλήθεια του έργου και των ρόλων. Γιατί στο θεατρικό έργο της ζωής το θέμα είναι σοβαρό, αλλά η διανομή των ρόλων γελοία.

Η ζωγραφική που έτσι κι αλλιώς είναι ένα από τα αγαπημένα παιδιά του ανθρώπινου καλλιτεχνικού ενστίκτου, εμφανίστηκε μαζί με τον άνθρωπο και τον συνοδεύει πάντα. Εγώ την συνοδεύω από πολύ παλιά. Ελπίζω ότι με ανέχεται, γιατί έχω τις καλύτερες των προθέσεων. Ακολουθώ πάντα ανηφορικό δρόμο και αισθάνομαι ελεύθερος σ’ αυτήν την πορεία, γιατί συνέχεια θέτω στόχους που προσπαθώ να κατακτήσω. Οι στόχοι της ζωγραφικής, είναι αυτοί που σχετίζονται με την ερμηνεία της ζωής και δημιουργούν εικασίες που τρέφουν την τέχνη και τρέφονται απ’ αυτήν. Έτσι αλλάζει ο κόσμος. Αυτός ο παράξενος, ανεξήγητος, πολύχρωμος υπέροχος κόσμος που συνορεύει με τον ωκεανό του αγνώστου. Στην πορεία της αναζήτησης που περιέγραψα νοιώθω σα μοναχοπαίδι που ξαφνικά μαθαίνει, ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρο του και ότι έχει κοινούς προγόνους με τις πεταλούδες, τα χρώματα και την Αύρα της Άνοιξης της πατρίδας του. Πολύ συχνά δεν μετράω και δεν λογαριάζω, προσπαθώ να ψηλώσω με καρτερικότητα, σαν το δένδρο, αψηφώντας τις Ανοιξιάτικες μπόρες, περιμένοντας να έρθει το καλοκαίρι. Πιστεύω ότι η χρησιμότητα του αχρήστου αποτελεί την χρησιμότητα της ζωής. Γι’ αυτό δεν διστάζω να ζωγραφίζω «άχρηστα» πράγματα, άδεια κουτιά, άχρηστες διαφημίσεις των Μ.Μ.Ε. φιλοσοφικές διατυπώσεις και σκηνές του δρόμου. Τα αυτοκίνητα και οι μηχανές που υπό προϋποθέσεις είναι χρήσιμα πράγματα αποτελούν συχνές αναφορές μέσα στο κοινό πολιτισμικό πεδίο της καθημερινότητας, της πολυπλοκότητας και της συνάφειας. Πιστεύω ότι η θεραπεία της ζωγραφικής πρέπει να υπηρετεί την έννοια της ελευθερίας η οποία δεν αποτελεί μέρος του ανθρώπινου γενετικού κώδικα, αλλά διδάσκεται και αποτελεί μέρος της παιδείας μιας κοινωνίας. Για εμένα η ζωγραφική δεν πρέπει να υπηρετεί σκοπιμότητες και πρέπει πάντα να διαφεύγει τα όρια της τεχνικής και της τεχνολογίας. Η ζωγραφική εικάζει και εικάζεται. Αυτό το σημείωμα το γράφω μερικά χιλιόμετρα δυτικά της ακαδημίας του Πλάτωνα, αλλά δίχως να νοιώθω καθόλου χρονική απόσταση από αυτή.