Από την αξιοποίηση των εκφραστικών δυνατοτήτων του χρώματος στην προσωπική χρησιμοποίηση των δυνατοτήτων επιβολής των χαρακτηριστικών του σχεδίου.

Επιστήμονας –καθηγητής της Ιατρικής και της Σχολής Επιστημών της Τέχνης– που τον έχει κερδίσει και η καλλιτεχνική δημιουργία, ο Κώστας Σπυρόπουλος έδειξε από τα παιδικά του χρόνια το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική. Και άρχισε με μαθήματα σχεδίου σε Ινστιτούτο Τέχνης της Ινδιανάπολης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενώ πέρασε και από το εργαστήρι του Γιάννη Τσαρούχη για ένα διάστημα. Αλλά ο Κώστας Σπυρόπουλος που γεννήθηκε το 1952 στην Πάτρα έκανε και ελεύθερες σπουδές σε διάφορα άλλα ευρωπαϊκά κέντρα και Μουσεία για να ολοκληρώσει τις αναζητήσεις του. Και έχει μια καλή παρουσία με ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και άλλες πόλεις και συμμετοχές πολλές άλλες, ενώ έργα του βρίσκονται σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Για κάθε μελετητή της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Σπυρόπουλου, ό,τι κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι εξαιρετικές δυνατότητες στην αξιοποίηση των εκφραστικών δυνατοτήτων του χρώματος, όσο και στην χρησιμοποίηση των σχεδιαστικών τύπων. Εξαιρετικός σχεδιαστής, αλλά και κάτοχος της δύναμης υποβολής του χρώματος, επιχειρεί και κατορθώνει να δώσει εξαιρετικά για τις εκφραστικές του προεκτάσεις σύνολα. Το μορφοπλαστικό του λεξιλόγιο κινείται σε μια περιοχή, στην οποία συνδυάζονται παραστατικά και αφηρημένα στοιχεία, τύποι της εξπρεσιονιστικής και της λυρικής αφαίρεσης, που του επιτρέπουν να εκφράζει σαφέστερα τις προθέσεις του. Ακόμη στο λεξιλόγιό του παίζουν σημαντικό ρόλο παραδοσιακές και πειραματικές τάσεις, καθιερωμένα και νέα καθαρά προσωπικά χαρακτηριστικά. Έτσι συχνά βλέπει κανείς έργα του, στα οποία, τυπικά λαϊκότροπα στοιχεία στο σχέδιό του, συνδυάζονται με τύπους όπως η διαμερισματικοποίηση της Πόπ Άρτ, οι πίνακες μέσα στον πίνακα δημιουργών παλαιότερων περιόδων, το αυστηρό γεωμετρικό ιδίωμα με τα βιόμορφα θέματα, οι κοινοί με τους ασυνήθιστους συνδυασμούς. Μάλιστα έναν ιδιαίτερο ρόλο παίζει στην ζωγραφική του, η προσωπική απόδοση του χώρου, ενός χώρου πάντα ακαθόριστου και προβληματικού, που κινείται συχνά στα πλαίσια του σουρεαλισμού, ενός σουρεαλισμού με ποιητικές προεκτάσεις και λυρική φωνή. Έτσι σε πολλές περιπτώσεις η ζωγραφική επιφάνεια παρουσιάζεται τεμαχισμένη σε δύο ή περισσότερες ενότητες συχνά και με διαφορετικά, αντιθετικά χρώματα, θερμά και ψυχρά, επιθετικά και παθητικά. Με τον τρόπο αυτό επιβάλλεται κοντά στο διάλογο των θεμάτων και μια συνομιλία χρωμάτων, με εξαιρετικά εκφραστικά αποτελέσματα. Η θεματογραφία του Σπυρόπουλου, δεν περιφρονεί καμιά περιοχή, από την τοπιογραφία στην ανθρώπινη μορφή και από τη Νεκρή Φύση στο θρησκευτικό θέμα, από την εικόνα του δρόμου με τα αυτοκίνητα στις σκηνές των γηπέδων και ο,τιδήποτε άλλο προκαλεί τον ίδιο αλλά με τη σειρά του και τον θεατή. Στην τοπιογραφία του ο Σπυρόπουλος δεν περιορίζεται στην απλή εξωτερική απόδοση των χαρακτηριστικών του φυσικού χώρου. Επιδιώκει και κατορθώνει να συλλάβει την εσωτερική του φυσιογνωμία και το ιδιαίτερο περιεχόμενό του. Αυτό το κατορθώνει με την περιορισμένη σχηματοποίηση και το γενικευτικό χαρακτήρα του χρώματος, το συνδυασμό ελεύθερου φυσικού περιβάλλοντος και παρουσίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, συνοικισμών, κατοικιών, ναΐσκων. Έτσι, κατορθώνει να δώσει τον ίδιο τον χαρακτήρα των αιγαιοπελαγίτικων νησιών μας, με τις ξερολιθιές, τους μικρούς συνοικισμούς, τα μικρά εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων, το ίδιο το πνεύμα τους. Και μπορεί να έχει σαν αφετηρία το ένα ή το άλλο νησί, τη Μήλο ή τη Σίφνο, τη Σαντορίνη ή την Πάρο, αλλά πάντα δίνει το χαρακτήρα του αιγαιοπελαγίτικου χώρου, χωρίς να θυσιάζει και τα ιδιαίτερα τυπικά στοιχεία κάθε νησιού. Η χρησιμοποίηση γνωστών λαϊκότροπων στοιχείων είναι φανερή σε μερικά από τα τοπία του, όπως αυτά με τίτλο Καλοκαιρινό που διακρίνονται για την μελετημένη και σκόπιμη αφέλεια και λιτότητα του σχεδίου και το συνδυασμό γενικευτικών και μικρογραφικών τύπων. Την ποιότητα και τον χαρακτήρα του σχεδίου του Σπυρόπουλου, τα γνωρίζει και τα καταλαβαίνει κανείς ιδιαίτερα στις Νεκρές Φύσεις του, έργα διαφόρων περιόδων της καλλιτεχνικής του πορείας. Ιδιαίτερα σε έργα του από τα χρόνια γύρω από το 1984 που σχετίζονται και με τα αιγαιοπελαγίτικα τοπία του, όπως το Σίφνος σε αυγοτέμπερα και το Νύχτα το Καλοκαίρι και αυτό με την ίδια τεχνική. Μάλιστα στα έργα αυτής της κατηγορίας από διάφορες περιόδους ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί και ένα καθαρό βεριστικό λεξιλόγιο, που συνδυάζεται και με τυπικά σου ρεαλιστικά στοιχεία. Έτσι φρούτα σε καλάθια μαζί με άλλα αντικείμενα φαίνονται να βρίσκονται σε ένα σκόπιμα προβληματικό χώρο, να είναι μέσα στην θάλασσα, πλάι από νησάκια και κάτω από χαρταετούς. Σε μερικές από τις Νεκρές Φύσεις του χρησιμοποιεί μια εξαιρετικά πλούσια μικρογράμματη γραφή, που τονίζει ακόμη περισσότερο και τις σχεδιαστικές αξίες. Αλλά τις δυνατότητες και τις ποιότητες των διατυπώσεων του Σπυρόπουλου στο σχέδιο διαπιστώνει κανείς περισσότερο μαζί φυσικά και στα άλλα του έργα, σε μια σειρά που έχει τίτλο Μνήμες. Γιατί σ’ αυτά, κοντά σε άλλα κάθε κατηγορίας θέματα, παρεμβάλλει μόνο σχεδιαστικά μορφές της αρχαίας ελληνικής τέχνης, ιδιαίτερα της πλαστικής, αποσπασματικοποιημένα μάλιστα, όπως σώζονται σε ανάγλυφα ταφικών μνημείων και μετώπες ναών. Μάλιστα στα έργα αυτής της κατηγορίας με τον περιορισμό στο άσπρο και το μαύρο κάνει μεγαλύτερη εντύπωση η ποιότητα του σχεδίου και η εκφραστική δύναμη του συνόλου. Γιατί τα σχεδιαστικά αυτά θέματα της αρχαίας πλαστικής καθώς συνδυάζονται και με άλλα, τοπία και ελλειπτικούς τύπους διευρύνουν το περιεχόμενο μερικών από τις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειές του. Αυτό το έχουμε με τονισμένο χαρακτήρα σε έργα σαν το Μνήμες ΙΙ, το Άγαλμα σε Τοπίο, το Μνήμες, όλα από το 1997-2000, τα οποία διακρίνονται και από την χρησιμοποίηση τυπικά σουρεαλιστικών στοιχείων. Μάλιστα αυτή η θεματική πολλαπλότητα, θέματα της αρχαίας τέχνης, τμήματα βυζαντινών ναών, φυσικό χώρο, υπαινικτικούς τύπους, δίνει ένα περισσότερο πολυφωνικό χαρακτήρα στη ζωγραφική επιφάνεια. Η θεματική πολλαπλότητα συνοδεύεται και από την χρωματική διαφοροποίηση που επίσης χρησιμοποιείται για να διευρύνει την εκφραστική φωνή των έργων, που βασίζονται στην συνομιλία των γραμμικών με τις χρωματικές αξίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και με αυτή την συνοπτική μελέτη μερικών από τις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειες του Σπυρόπουλου αποδεικνύεται ο χαρακτήρας και η ποιότητα της ζωγραφικής του γλώσσας. Μιας ζωγραφικής που βασίζεται στη δύναμη υποβολής και τον εκφραστικό χαρακτήρα του χρώματος και την ποιότητα και την εσωτερικότητα του σχεδίου. Και διαπιστώνεται εύκολα ότι ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει με προσωπικό τρόπο τόσο τα προβλήματα του χώρου όσο και των μορφοπλαστικών αξιών.

Τα έργα του βασίζονται στον ιδιαίτερο χαρακτήρα των συνδυασμών του και την άνεσή του, στο να αξιοποιεί τύπους και χαρακτηριστικά που συνδέονται με διάφορες στιλιστικές κατευθύνσεις. Με τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται διάφορα επίπεδα στη ζωγραφική επιφάνεια, βιόμορφα και γεωμετρικά θέματα, ψυχρά και θερμά χρώματα, παθητικά και ενεργητικά χαρακτηριστικά, η ζωγραφική αποκτά ένα γνήσιο πολυφωνικό περιεχόμενο. Άλλωστε σε μερικές περιπτώσεις είναι και ο χαρακτήρας του χρώματος και τα υπαινικτικά θέματα, που πλουτίζουν τη ζωγραφική επιφάνεια. Πρόκειται για μια ζωγραφική που με τον πλούτο των συνδυασμών της, τον χαρακτήρα του χρώματος και την ποιότητα του σχεδίου, παρασύρει τον θεατή. Γιατί ακόμη διακρίνεται για την αμεσότητα της γλώσαας της και την γνησιότητα της φωνής της, την ειλικρίνεια και την ποιότητα των διατυπώσεών της.