Συνήθως παρουσιάζουμε τους πίνακες με απόλυτη χρονολογική σειρά για να μπορεί ο θεατής να παρακολουθεί την πορεία, την εξέλιξη του ζωγράφου. Αυτό είναι μια μεθοδική δουλειά που δίνει πληροφορίες για την αλληλουχία των γεγονότων που επέδρασαν στον καλλιτέχνη και τον έκαναν να διαφοροποιήσει τα εκφραστικά του μέσα. Σπάνια οι πίνακες ζωγραφικής παρουσιάζονται σ’ ένα λεύκωμα, δίχως χρονολογική σειρά. Σ’ αυτό το κεφάλαιο γίνεται ακριβώς αυτό. Παρουσιάζονται οι πίνακες δίχως χρονολογική σειρά, τυχαία, όπως μπορούμε να τους δούμε τοποθετημένους σύμφωνα με το γούστο του συλλέκτη στο σπίτι του. Εδώ οι πίνακες υπέχουν τη θέση του καθημερινού χρηστικού αντικειμένου. Είναι μια πρόκληση, γιατί ο τρόπος που κάποιος διαχειρίζεται τα έργα τέχνης αποτελεί και τρόπο εκδήλωσης της αισθητικής, που είναι τρόπος αντιμετώπισης του κόσμου, αλλά και ενσυνείδητη τοποθέτηση του εγώ μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο.

Αυτή η «ανορθόδοξη» παρουσίαση των έργων φέρνει αντιμέτωπες διαφορετικές, χρονολογικές, αισθητικές ποιότητες καταργώντας την χρονική απόσταση που της χωρίζει. Η Τέχνη μπορεί και πρέπει να μην δεσμεύεται από τίποτε ούτε και από τον χρόνο. Η Τέχνη είναι παράθυρο στον χρόνο, έχει διαχρονική αξία, είναι τρόπος επικοινωνίας, συνύπαρξης και διαλογισμού. Δεν δίνει απαντήσεις, δίνει όμως αφορμές για συζήτηση και διατύπωση καινούριων απόψεων.