Μεσόγειος:  έχει ένα ξεχωριστό, απαστράπτον φως. Οι τόνοι του που αναδύουν τις χρωματικές ποιότητες των όγκων, κάνουν το τοπίο συχνά να μετεωρίζεται. Η διαφάνεια και οι αντανακλάσεις εκμηδενίζουν τις σκιές και στο βλέμμα μεταδίδεται η αίσθηση πως μπορεί άνετα να διαπερνά και να διασυνδέει κάθε ξεχωριστή οντότητα, εναρμονίζοντας τις αντιθέσεις. Ιδιαίτερα όταν ο εικαστικός δημιουργός επιλέγει ως θέματά του τις όψεις και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των νησιών, προκειμένου να περιηγηθεί στον χώρο και στον χρόνο της θερινής τους αίγλης των εντυπώσεων ή των αναμνήσεων, η επιθυμία του κατ’ ούσίαν είναι να μεταδώσει την παράδοξη κι ονειρική ατμόσφαιρα ενός μικρόκοσμου που δεν γνωρίζει ή δεν υποτάσσεται στα σύνορα της λογικής.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος ζωγραφίζει, εδώ και αρκετά χρόνια, τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους. Το ενδιαφέρον του εστιάζεται στην γεωφυσική διαμόρφωση πολλών εξ αυτών, στις βραχώδεις τους περιοχές, στα λιγοστά χωράφια και στις ελιές, στις ξερολιθιές που συγκρατούν από την δύναμη των ανέμων το λεπτό χώμα, στα σπίτια και τα εκκλησάκια που μέσα από την λευκότητα των τοίχων τους ή τις κεραμιδένιες αλλού στέγες, ατενίζουν το γαλάζιο του ουρανού και την πελαγίσια αλμύρα της θάλασσας.

Για τον Κώστα Σπυρόπουλο η ζωγραφική είναι πρόκληση και παράλληλα μια άσκηση προσήλωσης κι ένας τρόπος μετουσίωσης των ερεθισμάτων που η ευαισθησία του δέχεται από το περιβάλλον. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο αυτό περιβάλλον των γρήγορων εναλλαγών του φωτός και των μορφοπλαστικών αντιθέσεων, χρησιμοποιείται από τον καλλιτέχνη ως πρόσχημα, προκειμένου μέσα από την θεματική του κάθε φορά σύνθεση να διαπραγματευθεί την ίδια την υπέρβαση.

Η εικαστική γραφή, στα συγκεκριμένα θαλασσινά τοπία, μαρτυρεί την γνώση του της βυζαντινολαϊκής μας παρακαταθήκης. Αν και ο ζωγράφος επικεντρώνεται σε κάποιες χαρακτηριστικές υφολογικές λεπτομέρειες, το ζητούμενο για κείνον δεν είναι η απόδοση της γραφικότητας, αλλά το υπερρεαλιστικό στοιχείο που εγκυμονεί πίσω απ’ την συναρμογή η την συμπαράθεση ρεαλιστικών γνωρισμάτων.

Ο συνδυασμός των πλακάτων, καθαρών χρωμάτων με τις τονικές διακυμάνσεις που πιστοποιούνται στην αναγλυφικότητα των όγκων, καθώς και η συνύπαρξη της δυσδιάστατης με την τρισδιάστατη προοπτική, προσφέρουν στο βλέμμα του θεατή την αίσθηση της αληθοφάνειας, η οποία όμως έχει την δυνατότητα να εξοβελίζει τον χρόνο καί τα επακόλουθα των μετατροπών του που φανερώνουν την φθορά και την αλλοίωση.

Εικόνες μέσα στην εικόνα προτείνονται διαλεκτικά στα έργα του Κ. Σπυρόπουλου. Η εξωτερική παρατήρηση συνυφαίνεται στην σύνθεση με την εσωτερική ενατένιση, όπως νοηματικά το βάθος του ορίζοντα αναλογεί, κατ’ επέκταση, σε μια βυθομέτρηση της μνήμης. Τα παράθυρα της παρατήρησης συμπληρώνουν τις περισκοπήσεις της αναπόλησης. Η σαφήνεια και η λιτότητα της κάθε φόρμας ενυδατώνουν με συναίσθημα τις χυμώδεις αντιθέσεις των χρωμάτων και των αντιστικτικών ισορροπιών τους.

Τα τοπία του Κ. Σπυρόπουλου συμπεριλαμβάνουν όλες τις εποχές και τις ώρες της ημέρας. Στον ουρανό ή μακριά στον ορίζοντα επικρέμεται ο ήλιος ή ο δίσκος της ολοστρόγγυλης σελήνης, σαν να ταξιδεύουν στους αιώνες, μαζί με τον πολύχρωμο χαρταετό της άφθορης και άδολης ηλικίας του βλέμματος ή το μοναχικό ιστιοφόρο που διακρίνεται στο βάθος με ανοιγμένα τα πανιά του στους πέντε άνεμους του απροσδόκητου και στα σαράντα κύματα του θαλασσινού πόντου.

Η πνοή της αύρας μετριάζει την ζέστη του θέρους και στην στέρφα γη ξεφυτρώνουν αειθαλή δέντρα κοντά σε αρχαία αλώνια, δίπλα σε παλιά μονοπάτια και ξεροπήγαδα. Κομμάτια από επιτύμβιες πλάκες ή αποσπάσματα από ξεχασμένες ζωφόρους, με κινήσεις αγαλματοποιημένων μορφών, υπαινίσσονται μια μακρινή ιστορία ανθρώπων που πέρασαν και μόχθησαν πάνω σε μια γη, της οποίας έψαχναν να βρουν τα μέτρα και τα σταθμά για τον κόσμο που ονειρεύονταν.

Στα έργα του Κ. Σπυρόπουλου, μπορεί να εντοπίζει κανείς στοιχεία διακοσμητισμού και γραφικότητας ή νοσταλγίας, η πρόθεση όμως του καλλιτέχνη είναι διαφορετική. Προσπαθεί να μας μεταγγίσει τις αλυσσιδωτές σχέσεις παρελθόντος και παρόντος, μνημειώνοντας πτυχές της καθημερινότητας και της αισθαντικής παρατήρησης. Οι εικόνες μέσα στην εικόνα που απαρτίζουν συνήθως τις εικαστικές του συνθέσεις, αποτελούν εμψυχωμένες εκδοχές του ορατού και του φανταστικού. Η συμπαράθεση και η συναρμογή τους δημιουργεί μια εσωτερική συνομιλία συγκοινωνούντων δοχείων, μιας πράξης θεατρικής που παίζεται μπροστά και πίσω από τα παρασκήνια.

Ο Κ. Σπυρύπουλος σκηνοθετεί και σκηνογραφεί τα πράγματα ως πρόσωπα και τις προσωποποιήσεις των θεάσεων του Αρχιπελαγικού κόσμου ως πράξεις ενός λυρικού δράματος, που παίζεται ερήμην των χωροχρονικών αποστάσεων και της τύρβης που προσφέρει η καθημερινότητα. Μέσα από τους ανέφελους ουρανούς και τις ακύμαντες θάλασσες, μέσα από τα ασπαίροντα χρώματα και την εράσμια γαλήνη των τοπίων, η ελεγεία της ζωής φανερώνεται με την στιλπνότητα και την στιγμιοτυπική ακεραίωση που θα επιθυμούσαμε να έχουν τα όνειρά μας. Τα όνειρα που τους λείπει η διάρκεια, εφ’ όσον σβήνουν στο κάθε ξημέρωμα.